نامه ای که در اتوبوس خواندم و مرا از مقصدم سه ایستگاه دورتر کرد

 

اجزای وجودم همگی دوست گرفت

نامیست ز من بر من و باقی همه اوست

 

عزیزتر از جانم،

هر صبح، با آغاز روز، وقتی نور آفتاب این قاره از لابهلای کرکره ها اتاقم را روشن می کند، فقط به این فکر میکنم که امروز چه کاری از دست من برمیاد تا این دوری به انتها برسه؟ بعد ناخودآگاه به سمت موبایلم شیرجه میزنم تا از حال تو و احساساتت طی شبی که من به ناچار به سبب تفاوت نیم روزها بی خبر بودم آگاه بشم. می تونم تو رو بدون نیاز به تصور کردن چهره، صدا و حتی اسمت که بارها و بارها با خودکار محبوبم پنهانی روی کاغذ سیاه مشق کردم، با هر قاشق از cereal مورد علاقم که درون شیر می ریزم، هر گل تازه شکوفا شده بهاری ناشناخته که برای  اولین بار در عمرم در کوچه خیابون ها و باغچه  های آراسته این شهر می بینم، یا تک تک مشاهدات جدیدی که در سطح شهر انجام میدم، تصور کنم. تو رو توی هر معامله ای که در بورس انجام میدم، با هربار مرتب کردن صبحگاهی تختم که خودت ازم خواسته بودی و بعد از اون با تیک زدن در Google Tasks از خودم حس رضایت پیدا میکنم ، با هر خرجی که به دلار میکنم و سعی میکنم کمتر کنم تا هزینه سفر برگشت به ایران یا هدیه ای چشم گیر برای تو رو تامین کنه، جلوی چشمانم می بینم.

عزیز من همه و همه این کارها رو با امید به اینکه تو رو میتونم کنار خودم برای همیشه داشته باشم، انجام میدم. وقتی کنار دوستان و همکاران اینجا صحبت از کار خوب، زندگی آروم و بزرگ کردن بچه ها میشه بیاختیار به تو فکر میکنم و لبخند میزنم. کمی بیشتر از یک هفته، از ورود من به سیدنی گذشته و من اونطور که باید و شاید به وظایفم پیرامون خودمون عمل نکردم...

باید من رو ببخشی دلبرکم!

با این حال میخوام بیشتر برات بنویسم و مصمم تر باشم و از همه مهمتر برای تناقض هایی که هر دو نگران هستیم افکار خودم رو مکتوب کنم. امروز هم تا عصر روزه داری کردم و سعی کردم بعد فیزیکی اش رو مزه مزه کنم. دوست دارم مادامی که کنارت نیستم از خودت لذت ببری و با تمام وجود از هر ثانیه زندگیت استفاده کنی. مراقب اون دختری که من دوستش دارم باش و توی این روزهای پاییزی بیشتر به قدم زدن و هم صحبتی با دوستای خوبش در محیط های دوست داشتنی دعوتش کن.

کاش می شد زودتر بیام پیشت

دوست دار تو شرزین

 

دوشنبه 15 مهر 1398